WWyświetlenie artykułów z etykietą: Historia

Początki Handzlówki sięgają XIV wieku i wiążą się z niemieckim osadnictwem na mocy prawa magdeburskiego. W 1381 r. Otton z Pilczy, wojewoda sandomierski i właściciel ziem łańcuckich wydał akt lokacyjny, na mocy którego Lang Hanzyl otrzymał dziedziczne sołectwo w założonej wsi wówczas nazywanej Langynaw. Miejscowość przez dwa stulecia wchodziła w skład posiadłości Pileckich. Ostatni z nich Krzysztof (zmarł po 1596 r.) zastawił, bądź sprzedał wieś Janowi Kostce de Sternberg, wojewodzie sandomierskiemu i jego żonie Zofii z Odrowążków. Po śmierci tej ostatniej osada przypadła jej córce, zamężnej z Aleksandrem księciem Ostrogskim, panem na Tarnowie i Ostrogu.

                Następnie Handzlówka weszła w skład posiadłości Korniaktów, po których wieś przejęli Antoni Pieściorowski i Jerzy Łowiecki. Po nich dziedzicem został Józef Wiszowaty. W 1744 r. jako posesor miejscowości notowany był Stefan Chomentowski, opiekun nieletnich braci Józefa Wiszowatego: Kacpra i Kajetana. W ostatniej ćwierci XVIII wieku dziedzicem i kolatorem parafii w Handzlówce został Stanisław Potocki, chorąży koronny.

                W latach 1815-33 wieś należała do Ignacego Skarbka. Natomiast w 1846 r. wzmiankowano jako właściciela Stanisława Odrowąża Pieniążka, który odsprzedał posiadłość Eligiuszowi i Karolinie Sablewskim. Po nich nowym właścicielem został niejaki Herold. Po jego bankructwie wieś należała do Mojżesza Salzmana. W 1892 r. Handzlówkę odkupił Roman Potocki, który rok później zbudował tu ujęcie wodociągowe zaopatrujące w wodę swoją rezydencję w Łańcucie.

                Pierwsze dekady XX wieku to okres dynamicznego rozwoju wsi. Z inicjatywy miejscowych społeczników księdza Władysława Krakowskiego i Franciszka Magrysia założono szkołę oraz cały szereg instytucji i organizacji społecznych takich jak: mleczarnię, straż pożarną, kółko rolnicze, czytelnię i teatr włościański.

                W latach 30-tych XX wieku, z inicjatywy kobiet zrzeszonych w ówczesnym Kole Gospodyń Wiejskich, w Handzlówce zaczęła się rozwijać działalność turystyczna. W 1938 r. kobiety szukając dodatkowych dochodów z gospodarstw domowych zorganizowały pierwsze kwatery turystyczne dla tzw. letników. Okres po II Wojnie Światowej to czas rozwoju narciarstwa w Handzlówce. Na początku lat 70-tych XX wieku z inicjatywy łańcuckiego oddziału PTTK powstał wyciąg narciarski. Infrastrukturę wybudowano na tzw. Łysej Górze. Na początku obecnego stulecia wyciąg odkupił prywatny inwestor - spółka STAŚ. Nowy właściciel zadbał o wytyczenie drogi dojazdowej od strony Gościńczyka, wykonanie parkingu, budowę schroniska oraz nowych stacji i sterowni, poprawę stanu tras zjazdowych. Dzięki inwestycjom Łysa Góra ponownie jest chętnie odwiedzana przez miłośników białego szaleństwa. 

                W latach 90-tych XX wieku oraz pierwszej dekadzie obecnego stulecia w Handzlówce zapanowała moda na sporty motoryzacyjne, do czego bez wątpienia przyczynił się Rajdy Pojazdów Spalinowych (dawniej Rajdy Trójkołowców). Impreza doczekała się dziewięciu edycji (ostatnia w 2007 r.), w szczycie popularności uczestniczyło w niej ponad 40 zawodników, których zmaganiom na niezwykle trudnej trasie przyglądały się trzy tysiące widzów.

Usytuowany w centrum wsi w miejscu skrzyżowania drogi powiatowej z drogą prowadzącą do kościoła. Wzniesiony w 1910 r., zniszczony przez Niemców podczas II wojny światowej, odbudowany przez mieszkańców wsi w 1959 r. Obok niego znajduje się neogotycka kaplica postawiona w miejscu starego kościoła ze znajdującą się wewnątrz figurą św. Jana Nepomucena.

Placówka jest prowadzona przez Stowarzyszenie Promocji i Rozwoju Wsi Handzlówka. Zgromadzony w niej zbiór eksponatów nawiązuje do historii wsi, są to m. in. stare dokumenty, fotografie, ubiory, przedmioty gospodarstwa domowego, narzędzia. W muzeum można zakupić „Żywot chłopa działacza” autorstwa Franciszka Magrysia, książkę opisującą wieś od połowy XIX wieku do lat 30-tych XX wieku.

Muzeum mieści się w budynku starej plebanii z 1910 r. znajdującej się na stoku na wschód od kościoła. Plebania została wybudowana równolegle ze świątynią. Wykonano ją z cegły i ozdobiono tynkowanym detalem architektonicznym. Na uwagę zasługuje staranny wystrój elewacji w postaci boniowania, pilastrów oraz obramień okiennych.